Zasadniczo umowa o pracę na czas określony podlega ochronie przed jej wcześniejszym rozwiązaniem i powinna trwać do końca okresu, na jaki została zawarta (wyjątek stanowi tu umowa zawarta na czas zastępstwa nieobecnego pracownika.
Jednakże ustawodawca w artykule 33 KP przewidział wyjątek, zgodnie z którym umowa o pracę na czas określony może być rozwiązana wskutek wcześniejszego jej wypowiedzenia. Aby rozwiązanie takiej umowy było dopuszczalne, konieczne jest spełnienie następujących warunków:
- wypowiedzenie może dotyczyć wyłącznie umowy o pracę zawartej na czas dłuższy niż 6 miesięcy,
- strony przewidzą możliwość wcześniejszego rozwiązania umowy za wypowiedzeniem.
Wbrew temu, co sugeruje brzmienie przepisu art. 33 kodeksu pracy, możliwość wypowiedzenia umowy o pracę na czas określony nie musi być przewidziana przez strony tej umowy wyłącznie w chwili jej zawierania, lecz także już po jej zawarciu. Oczywiście wymaga to stosownej zmiany umowy, dokonanej w formie pisemnego aneksu (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 1994 r., I PZP 26/94; OSNAPiUS 1994 r. nr 8 poz. 126).
Wypowiedzenie umowy o pracę na czas określony powinno być dokonane na piśmie i doręczone drugiej stronie. W związku ze stosowaniem powołanego art. 33 kodeksu pracy pojawiły się wątpliwości, czy umowa o pracę może być rozwiązana również przed upływem 6-cio miesięcznego okresu, czy też w okresie tym umowa podlega ochronie przed jej rozwiązaniem, pomimo ustalenia przez strony takiej możliwości. Obecnie, zgodnie ze stanowiskiem ustalonym przez Sąd Najwyższy, przyjmuje się, iż umowa o pracę na czas określony dłuższy niż 6 miesięcy, może być rozwiązana również przed upływem 6-cio miesięcznego okresu jej trwania (zobacz: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 września 1994 r., I PZP 35/94; OSNAPiUS 1994 r. nr 11 poz. 173).
Należy wspomnieć, iż w praktyce pojawił się poważny problem, czy dopuszczalne jest zagwarantowanie w umowie o pracę na czas określony prawa do jej wypowiedzenia tylko dla jednej ze stron (chodziło o pracodawcę). Takie uregulowanie jest niedopuszczalne - prawo wypowiedzenia umowy musi być zastrzeżone dla obu stron, zaś postanowienie umowne odmiennej treści, zastrzegające prawo wypowiedzenia wyłącznie dla pracodawcy, będzie nieważne jako naruszające prawa pracownika i mniej korzystne od postanowień prawa pracy i to niezależnie od tego, czy pracownik wyraził zgodę na postanowienie tej treści (zobacz: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 1974 r., III PZP 34/73; OSNCP 1975 r. nr 1 poz. 4).
